قايقراني

قایقرانی در ایران به سابقه بیش از 7 دهه قبل برمی گردد. هفتاد سال پیش با حضور انگلیسی ها در جنوب ایران اولین باشگاه قایقرانی در مسجد سلیمان بوجود آمد. در 50 سال قبل نیز اولین باشگاه بادبانی تحت عنوان یات کلاب در آبادان راه اندازی شد. در اوایل دهه 40 هجری شمسی چند قایق از نوع k1 و k2 وارد ایران شد و در دریاچه سد امیرکبیر (سد کرج) در فاصله 75 کیلومتری شمال غرب تهران به آب انداخته شد. بدین ترتیب اولین پایگاه قایقرانی زیرنظر تربیت بدنی و تفریحات سالم بوجود آمد.
جنس قایق های اولیه از چوب با پوشش برزنتی و وزن آن ها بالای 20 کیلو برای یک نفره و 24 کیلو برای دونفره بود. از سال 1342 اولین فعالیت رسمی قایقرانی ایران شروع شد و مدیریت آن را یک افسر ارشد نیروی دریایی عهده دار شد. سال 1343 سرهنگ امامی افسر نیروی زمینی و به مدت 3 سال ریاست آن را عهده دار شد. از سال 1347 مهندس امامی ریاست فدراسیون را بر عهده گرفت و تا سال 1357 در این سمت باقی ماند. فعالیت قایقرانی در این سال ها در سد امیرکبیر و بعدها در تالاب انزلی امکان پذیر شد و نیروهای نظامی دریایی، هوایی و زمینی هر ساله مسابقاتی را ترتیب می دادند.
در سال 1358 فدراسیون قایقرانی با فدراسیون ورزش های آبی شنا، شیرجه و واترپلو ادغام شد. در سال 1362 فدراسیون قایقرانی و اسکی روی آب از فدراسیون مذکور جدا و به طور مستقل کار خود را آغاز کرد. علی قلمسیاه به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد. وی تا سال 1383 هدایت این فدراسیون را بر عهده داشت. در این سال ها قایقرانی به رشته آب های آرام، کانوپولو، آب های خروشان و اسکی روی آب و 13 هیات قایقرانی در سراسر کشور بسنده کرده بود. قایقرانی تا سال 1383 صاحب عناوینی در آَسیا شده بود و فرصت حضور در مسابقات المپیک آسیا و قهرمانی جهان را نداشت.
در سال 1383 مهندس احمد دنیامالی اسکان هدایت فدراسیون قایقرانی را بر عهده گرفت و قایقرانی پس از مدت ها به حرکت درآورد و زمینه ای مناسب برای رشد بیشتر قایقرانی فراهم و ساختارها را طوری طراحی کرد تا بتواند به افق آتیه جدی تر نگاه کند. پس از تغییراتی که در سطح فدراسیون روی داد، ساختار خود را با هدف ارتقای سرعت در تصمیم گیری ها و تحقق بخشیدن به توسعه و گسترش ورزش همگانی و همچنین افزایش بهره وری در راستای به ثمر رساندن برنامه های درازمدت تغییر داد و سناریوی موفقیت قایقرانی در آسیا نگاشته شد. ابتدا یک برنامه ده ساله توسعه و استراتژیک راه اندازی شد. سه رشته المپیکی بادبانی، روئینگ و دواگون بت راه اندازی شد. با خرید تجهیزات و امکانات، تاسیس پایگاه های قهرمانی و استعدادیابی در سراسر کشور، استخدام مربیان طراز اول دنیا، برگزاری اردوهای مستمر و از سوی دیگر تزریق منابع مالی و پشتیبانی گام های موثری را برداشته شد.
از سوی دیگر با راه اندازی بیش از 30 هیات قایقرانی و اعزام مربیان به نام به تمامی استان ها در سراسر کشور، استعدادیابی را به جد پیگیری شد.
کسب نتایج در خور توجه پس از روی کار آمدن مهندس دنیامالی باعث شد که کمیته ملی المپیک ایران، قایقرانی را به عنوان یکی از موفق ترین فدراسیون ها در سال های اخیر بشناسد.

خط مشی فدراسیون قایقرانی
هر اندیشه و تفکری برای نیل به اهداف نیازمند یک برنامه ریزی منظم است تا بتواند با عمل به آن و درچارچوب قوانین و اعتقادات اجتماعی به اهداف خود دست یابد. نگاه، بینش و اندیشه فدراسیون قایقرانی آن است که به رشد بالنده ای دست یابد و به یک قدرت قایقرانی در سطح آسیا و جهان تبدیل شود. فدراسیونی که در عین حال بتواند در توسعه ورزش قایقرانی در سطح آسیا پیشرو و موثر باشد. رسالت و استراتژی فدراسیون برای دستیابی به این هدف، توسعه همگانی این ورزش در سطح کشور و قاره کهن آسیا است.استفاده بهینه از دانایی و توانایی مربیان کاربلد، آموزش علاقه مندان به ورزش قایقرانی و استفاده از پیشنهادها راهکارهایی است که که فدراسیون می کوشد با بهره گیری از آن ها به اهداف خویش دست یابد.
فرهنگ عامل بودن ، سرعت عمل به همراه وقت و اعتقاد به تغییر بهینه و دوری از سکون باید در ورزش جایگزین اندیشه های فرسوده و راکد شود. بی تردید این فرهنگ پیشرو در کنار داشتن مهارت های فنی و تخصصی مناسب و برنامه ریزی دقیق رمز موفقت ماست.

نگاه به آینده
قایقرانی در ایران به سرعت رو به گسترش است. فدراسیون قایقرانی با بهره گیری صحیح از منابع و نیروی انسانی در پی دستیابی به اهداف عالیه ورزش که همانا توسعه ورزش همگانی و قهرمانی است. اعضای هیات رئیسه فدراسیون در حال حاضر متشکل از افرادی است که در حوزه های علمی و مدیریتی ورزش کشور دارای سابقه کار می باشند. نگاه هیات رئیسه به آینده ورزش قایقرانی در زمینه های گسترش و توسعه پایدار از طریق استعدادیابی و نفوذ این ورزش به باشگاه ها، آموزشگاه ها و مراکز آموزشی و ایجاد یارانه برای تمرینات طبقه کم درآمد و در بعد قهرمانی به کارگیری حداکثر توان علمی ورزشی و پزشکی کشور و پیش رفتن به سوی دستاوردهای قهرمانی است.
در نهایت با توسعه همه جانبه و پایدار، همراه با توسعه جامعه ورزش، قایقرانی توسعه ورزش همگانی رامدنظر قرار داده است

 كانوپولو

هيجان انگيز و تماشايي

ريشه ً رشته ورزشي كانوپولو ً را مي توان در ساير رشته هاي قايقراني يافت. در اوايل دهه سي، كشورهاي اروپايي نشستن در قايق كاياك و پرتاب توپ به يكديگر را آغاز كردند. در واقع يك بازي جديد شروع شده بود. اما اين ورزش در كشورهاي مختلف ريشه خودش را داشت، اين بدان معني است كه اين رشته ورزشي از جهات مختلف بسط و توسعه يافته بود. در سال 1986 كميته اي به نام ً كميته كانوپولو ً روي كار آمد و در سال 1994 كشور انگلستان اين افتخار را داشت كه ميزباني اولين دوره مسابقات كانوپولوي قهرماني جهان را برعهده داشته باشد. از آن زمان به بعد، مسابقات قهرماني جهان اين رشته به طور منظم هردوسال يكبار برگزار شده بود. قوانين بين المللي كانوپولو در سال 1990، معرفي گرديد. رشته ورزشي كانوپولو در يك محوطه سي و پنج در بيست و سه متر با دروازه هاي 5/1 در 1 متر كه از سطح آب به ميزان دو متر فاصله دارند، بازي مي شود. مدت زمان بازي اين رشته، دو وقت ده دقيقه اي است كه البته مي تواند ازسوي داور مسابقه، به دليل وقت استراحت (Time Out) متوقف گردد. شروع اين بازي طوري است كه بازيكنان در قايق كاياك و برروي خط دروازه خود ايستاده و توپ نيز در مركز منطقه بازي قرار مي گيرد. بازيكنان هردوتيم آنگاه تلاش خواهند نمود تا از طريق دست و يا هل دادن توپ از طريق پارو، مالكيت آن را نصيب خود نمايند. تيم حريف نيز مجاز است تا بازيكن را در آب هل داده و يا به بازيكن در موقعيت گل، حمله نمايد همچنين براي جذاب نمودن رشته كانوپولو يك بازيكن اجازه ندارد بيش از مدت زمان پنج ثانيه مالكيت توپ را داشته باشد و پس از اين مدت مي بايست حتماً توپ را پرتاب نمايد. اين رشته ورزشي در سراسر جهان جريان دارد. البته يكي از وظايف كميته كانوپولوي فدراسيون جهاني قايقراني (ICF) اين است كه به كليه بازيكنان سراسر كشورها اين اطمينان را بدهد كه مساعدترين استفاده را از مهارتها و توانمنديهاي ورزشي آنان مي نمايد. همچنين براي كمك به اين ورزش، قوانين و مقررات كانوپولو بايد تسهيل گردد. رشته ورزشي كانوپولو همچنان به توسعه و پيشرفت خود ادامه خواهد داد. اين رشته بايد شهرت بيشتري را بدست آورد از اينرو رسانه هاي ارتباط جمعي و طيف عظيم تماشاچيان با اين ورزش آشنا خواهند شد. در كنار اين مساله كميته كانوپولو جهت حمايت و افزايش شهرت و آوازه اين رشته ورزشي در آينده، از آخرين روشها و متدها از قبيل: اينترنت، استفاده خواهد نمود. ضمناً، رشته ورزشي كانوپولو براي رده سني جوانان، بيشتر از يك مساله چالشي خواهد شد. جوانان مي بايست فرصت بيشتري براي نشان دادن خود در اين رشته ورزشي داشته باشند. به هرحال ، نكته قابل فهم اين است كه فقط با دارابودن يك زيرساختهاي عظيم در كليه فدراسيونهاي وابسته ، رشته ورزشي كانوپولو مي تواند به استانداردهاي بالاتر در مسابقات دست پيدا كند. در كنار، شهرت بيشتر و افزايش مشاركت در ورزش كانوپولو، اهداف جوانمردانه اين رشته نيز در برنامه هاي آينده در نظر گرفته شده است. يكي از اين اهداف اين است كه رشته ورزشي كانوپولو در بازيهاي جهاني گنجانده شود و اين اطمينان داده شود كه مسابقات قهرماني قاره اي در هر قاره برگزار گردد. همچنين، در ميان فدراسيونها و باشگاههاي وابسته آنها بايد اين امكان وجود داشته باشد كه بين قهرمانان باشگاههاي ملي براساس يك جدول جهاني، مسابقاتي انجام شود. به هرحال، كميته كانوپولو از همه افراد جهت دستيابي به اين اهداف دعوت بعمل مي آورد.  تاريخچه هزاران سال پيش باد تنها منبع انرژي  بود كه اجازه مي داد بشر مسافت هاي طولاني را روي دريا از مديترانه تا اقيانوس اطلس بپيمايد و امكان توسعه تمدن بين نقاط مختلف دنيا فراهم گردد، از اين رو بادباني كليد توسعه تمدن در نواحي مديترانه محسوب مي شود و قدمت ورزش بادباني به سابقه قايقراني ، كشتيراني وتاريخ تمدن بشر بر مي گردد. اگرچه قايق هاي بادباني اوليه ، وسايل كوچك ساخته شده از درختان با يك تكه پارچه يا لباس برافراشته بر بالاي آن بود ، اما امروزه با پيشرفت چشمگير تكنولو‍ژي به قايق هاي پيچيده و سازمان يافته و سريع در دريانوردي تبديل شده است. سه عامل اصلي در بادباني موج ، باد و قايق است و هوشياري و درك درست از اين سه عامل موقعيت هاي متفاوت ، شرط مهم موفقيت است. ورزش قايقراني سابقه اي 70 ساله در ايران دارد. در آن زمان با حضور انگليسي ها در جنوب ايران اولين باشگاه قايقراني در مسجد سليمان تأسيس شد. 50 سال قبل نيز اولين باشگاه قايق هاي بادباني تحت عنوان " يات كلاب " در آبادان راه اندازي شد. قايق بادباني قايقي است كه عمدتاً با نيروي باد حركت مي كند و از اين نظر گونه اي ناو بادباني است. اين قايق ها بسته به نوع بادبان هاي آن نام هاي مختلفي دارد. قايق هاي بادباني عمدتاً در قايقراني تفريحي و ورزشي به كار مي رود ، هر چند كه كاربرد هاي نظامي ، پژوهشي و تجاري نيز دارد . مسير مسابقات قايق هاي بادباني اكثراً در دريافت و هدف اصلي اين است كه ورزشكاران به شكل يك مثلث مسير مسابقه را در كمترين زمان و با كمترين امتياز منفي طي نمايند . مسير مسابقه با بولر هاي شناور بزرگ مشخص شده است . در مسابقات از قايق هاي بادباني استاندارد استفاده مي شود. در اين قايق ها ، بادبان سطحي است كه براي استفاده از نيروي پيشرانش باد به كار مي رود . بادبان معمولاً از پارچه يا ديگر منسوجات ساخته مي شود و بيشتر در دريانوردي به كار مي رود.

تاریخچه رفتینگ در جهان:

تاریخچه رفتینگ در جهان به قدمت طول تاریخ می باشد. از زمانی که بشر به ضرورت سفر های کوتاه بر روی آب پی برد متوجه شد به وسیله ای نیاز دارد که بتواند او را بر روی آب شناور کرده واز نقطه ای به سوی دیگر ببرد. کلمه رفت در لغت به معنای قایق های چوبی است که با کنار هم قرار دادن تعدادی الوار و بستن آنها به هم ساخته میشود که ما به آن کلک میگوییم . بومیان آمریکایی اولین ابداع کننده ثبت شده قایق های رفت در جهان هستند و هنوز هم مسابقات سنتی آنها در آمریکای جنوبی بر گزار میگردد.
قايق های رفتینگ درابتدا فقط براي جابجايي افراد وحمل كالاهاي مختلف مورد استفاده قرار مي گرفت ولی از سال 1980اين قايق ها برای مصارف توریستی تفريحي هم مورد استفاده قرار گرفت.درمبحث ساخت قایقهای رفتینگ،بتدریج تفکراتی در خصوص اصلاح فرم و جنس کلکهای چوبی اولیه صورت گرفت.دراوايل سال 1840 یک آمریکایی بنام جان فرمونت (John Fremont) ،از تيوپ اتومبيل برای ساخت قایق رفتینگ استفاده كرد و براي بالا بردن مقاومت آن در برابر سنگهاي رودخانه و پاره شدن، آنرا با پارچه برزنتي محصور كرد. بعد از آن اوایل قرن بیستم قايقهاي رفتينگ بادي با روکش pvc بشکل کنونی براي مصارف توريستي مورد استفاده قرار گرفت و بدنبال جذابیتهای ورزشی واقتصادی آن، شركت هاي خصوصي با حضور پر رنگ تر خود نقش مهمي در تقويت برنامه های رفتينگ وسفر های رودخانه اي ایفا كرده و تورهای هیجان انگیز در آبهای خروشان را راه اندازی کردند.امروزه درمبحث گردشگری ،رفتینگ بعنوان یکی ازشاخه های پرطرفدار صنعت توریسم بحساب می آید و بدلیل هیجان ونشاط آمیخته با این نوع برنامه ها ، هر روز به تعداد علاقمندان این رشته مفرح افزوده میشود.

رفتینگ ورزشی:
رفتینگ بعنوان یک رشته ورزشی پر طرفدار از سال 1972 وارد بازیهای المپیک مونیخ و بدنبال آن المپیک 1992 بارسلون و1996 آتلانتا شد . مسابقات جهانی وبین المللی رفتینگ در کشورهای مختلف از سال 1998 تحت نظارت فدراسیون جهانی رفتینگ IRF برگزار می گردد. این مسابقات در چهار ماده: سرعت Sprint ، ماراتن Down river، اسلالوم Slalom و موازی Head to Head، در رودخانه های مختلف و با درجات خروشانی مختلف برگزار میگردد.

پیشینه فعالیتهای رفتینگ در ایران:
رفتینگ در ایران ورزش و فعالیتی نوپا و جدید است . از سال 1383 با مطالعاتی که صورت پذیرفت و وجود زمینه های اجتماعی و اقتصادی و همچنین جغرافیای مناسب شهر اصفهان و رودخانه زاینده رود و ارمند، تورهای یک و چند روزه قایقرانی در آبهای خروشان(Rafting) راه اندازی شد و در ادامه مسیرهای امن مناسبی در رودخانه های ارمند،کارون،سزار و زاینده رود شناسائی گردید. برنامه ها یی نیز برای مسیر های مهیج تر مورد بررسی قرارگرفت.

برنامه های پنج ساله توسعه رفتینگ در فدراسیون قایقرانی کشور
پس از تشکیل کمیته رفتینگ در فدراسیون قایقرانی ، با اتکا به تجارب گرانبهای بدست آمده و نیروها و ورزشکاران علاقمند و همچنین همکاری مسئولین محترم کشور، اهداف زیر اولویت بندی شده و محقق گردد:
• تعیین اعضاء کمیته و شرح وظایف ایشان
• معرفی ظرفیتها ، قابلیتها واستعدادهای بالقوه و بالفطره کشور به IRF
• تخصیص بودجه و برنامه ریزی جهت درآمد زایی(دولتی،اسپانسر،تبلیغات،تور و ....)
• تخصیص بودجه و برنامه ریزی جهت شرکت درمسابقات
• سازماندهی و مدیریت تورهای رفتینگ
• دعوت از مربیان خارجی جهت آموزش تیم ها(آقایان - بانوان)
• دعوت از مربیان خارجی جهت آموزش مربیان واجد شرایط برای استانهای مستعد
• اعزام تیم به مسابقات بین المللی رفتینگ (آقایان - بانوان)R4-R6
• تشکیل کمیته رفتینگ بانوان
• اطلاع رسانی و جذب استعدادهای ورزشی،بخصوص رده سنی نوجوانان ونونهالان
• اشتغالزایی برای جوانان بویژه روستائیان حاشیه رودخانه ها و بموازات آن بالابردن فرهنگ مرتبط در مناطق مستعد کشور با ابزارهای گوناگون
• شناسایی رودخانه های مناسب و درجه بندی و معرفی آنها به دنیای رفتینگ
• تلاش جهت برگزاری یک جام آسیایی با رویکرد ایرانی (خلیج فارس)
• همکاری و همفکری با فدراسیون های مرتبط (شنا،نجات غریق،کوهنوردی و ...)
• همکاری و همفکری با سازمان های مرتبط(میراث فرهنگی،منابع طبیعی،محیط زیست،سازمان آب و ...)
• برنامه ریزی جهت فراهم آوردن امکانات رفاهی در حاشیه رودخانه ها
• بهینه سازی حفاظت از رودخانه ها و محیط زیست پیرامون آنها
• تبادلات فرهنگی-اقتصادی بین گردشگران و ساکنین بومی منطقه
• معرفی سنت های محلی در راستای حفاظت از میراث غیرملموس
• رشد و توسعه توریسم ورزشی
• جذب گردشگران داخلی و خارجی به مناطق محروم وبموازات آن رونق کسب و کار در این مناطق
• استفاده بهینه از منابع طبیعی و معرفی طبیعت بکر و کم نظیر حاشیه رودخانه ها و آشنا نمودن هر چه بیشتر علاقه مندان در کشور و حتی خارج از کشور
• بالا بردن سطح امکانات گردشگری درحاشیه رودخانه ها و شناساندن این مناطق به عنوان یک قطب گردشگری به عموم مردم ایران و جهان